Bazen dertler öyle saldırıyor, öyle bunaltıyor ki; sanki hiç bitmeyecek sanıyoruz. Üzerimize çöken bu mutsuzluk bulutları hiç dağılmayacak, ümitsizliğimiz sonsuza dek sürecek diye korkuyoruz.
Herkesin derdi ayrı. Kiminin geçim sıkıntısı var, kimi işinden memnun değil, kimi de eşinden memnun değil. Kimisinin başı da aşkla dertte. Kime sorsan en büyük dert benimki der. Derdi olan insanların hepsi, hepsi değilse de birçoğu dünyanın en naçar insanının kendisi olduğunu sanır. Beterin de beteri vardır derler ama kimse kendinden beteri görmez.
Dert deryası böyle alabildiğine geniş geniş olmasına da; dermanlar nerede? Mutsuzluklarımızı umutsuzluklarımızı, kalp kırıklıklarımızı alıp gidecek, bize ‘’ohh çok şükür’’ dedirtecek mutluluk ilaçları nereye gizlenmiş acaba?
Belki de fazla derinlerde değildir ama biz göremiyoruzdur. Belki de tüm sıkıntılardan kurtulmanın en basit yolu dünyaya gelişimizin asıl amacını hatırlamaktır. Günün birinde un ufak olup gidecek olan bu dünyaya bu kadar bağlanmaya gerek olmadığının farkına varmaktır. Hele bir de inancın o tatlı huzurundan bir parçacık ele geçirebilirsek artık gerisi fazla zor olmaz.
Söylemesi kolay da yapması da o kadar kolay mı? İnsandan insana değişir Kimine göre kolay kimine göre zor. Bazı kimseler vardır; sıradan inanlar gibi gözükürler ama içlerinde dünyaya karşı bir meyil yoktur. Tek dertleri ahirettir. Bazıları da vardır ki; baktığınızda evliya sanırsınız ama öyle değildir. Bir kuruş daha fazla kazanabilmek için didinir durur. İşte kendini dünyaya kaptıran kişinin de derdi hiç bitmez.
