Hepimiz biliriz; kibir sözcük olarak büyüklenmek, büyüklük taslamak, kendisini önemli karşısındakini hakir görmek gibi anlamlara gelir.
”Kendini önemli karşısındakini basit görmek”! Eğer böyle bir derecelendirme varsa bunun bir ölçüsü olmalı. Tamam önemli ama kime göre önemli, neye göre önemli? Dünya yaşantısı mı, ahiret hayatı mı yoksa bizim bilmediğimiz başka bir derecelendirme noktası mı var?
Eğer dünya hayatı ise, insanın kendi yaşantısını başkalarınınkiyle kıyaslanarak kibirlenmesi aptallıktan öte bir şey değildir. Çünkü nerede ve hangi şatlarda yaşarsa yaşasın, bir insanın ecelin elinden kaçma şansı yoktur. Eninde sonunda ölümün soğuk yüzüyle karşılaşacak olduktan sonra, ne zaman sona ereceği dahi bilinmeyen bir hayata bakıp da büyüklenmek neye yarar ki?
Gelelim ahiret hayatına. Bir insan cennetle müjdelenmeli ki kendisini diğerlerinden üstün görsün diyeceğim ama böyle dersem yalan söylemiş olurum. Evet düpedüz yalan söylemiş olurum. Daha dünyada hayatta oldukları halde cennetle müjdelenen kişileri bir hatırlayalım : ” Hazreti Ebubekir, Hazreti Ömer, Hazreti Osman, Hazreti Ali, Ubeyde b. Cerrah, Saad b. Ebu Vakkas, Said b. Zeyd, Abdurrahman b. Avf, Talha b. Ubeydullah, Zübyr b. Avvam”. İsimlere bir bakın Allah aşkına. Bu isimler nerede, kibir nerede? Bunların her biri o mertebeye eriştikleri halde insanlara karşı tevazu göstermekte en önde olanlar değiller miydi?
Kibir konusunda Kur’an-ı Kerim’de şöyle bir ayet vardır:” İnsanları küçümseyerek surat asıp onlardan yüz çevirme ve yer yüzünde böbürlenerek yürüme. Allah böbürlenenleri ve kibirlenenleri sevmez.” ( Lokman Suresi / 18. Ayet )
Bir de günümüze bakalım. Hepimiz bir büyüklenme çabası içine girmişiz. Kendimizi olduğumuzdan faklı göstermek gayreti çoğumuzda mevcut. Bu durum sosyal medya özellikle de İnstagram kullanımı yaygınlaştıkça daha da arttı gibi geliyor bana. Bu akım ne kadar daha devam eder bilinmez ama artık can sıkıcı hale geldiği kesin.
